Mijn hart is gebroken

Ik ben terug uit het ziekenhuis en er is stilte in huis
hij heeft niet geleden: zei de dokter
daarvoor was het letsel te erg
ik kon je gezicht nog strelen
maar het was niet meer echt warm
de stoppels op je kin voelden vertrouwd
dezelfde stoppels die ik gisteren voelde
toen je afscheid van me nam en zei dat alles goed is
dat alles goed komt en beter wordt
bleek is je huid en je oogleden zijn paars
alsof je een theater optreden gepland had
ik hou je voeten vast onder de deken
ik kan ze nog bewegen
ik zoek je handen
die sterke, mooie handen
er is niet enkel bloed
er zitten ook nog verfresten op
die verf zat ook in je bloed maar
 niet genoeg om van te leven

Hmmmmmmm.....

Mijn avondeten..........
Fijngesneden boerenkool rauw door gekookte  rode linsen.
Daarbij gebakken paprika's met een worteltje en een beetje knoflook.

Hmmmmmmmmm
My dinner today: red lentils with green cabbage (raw) red and yellow peppers with a carrot and garlic.

Keep them cool

Oh .......hij bloeit weer. Mijn lieveling.
Er zijn een heleboel mensen die de kamerlinde een moeilijke plant vinden maar daar ben ik het niet mee eens. Het hele jaar ben ik blij met zijn zachte groene bladeren en in januari geeft hij mij witte bloemen als dank voor...............goede verzorging? Ik doe niet veel bijzonders maar na enkele jaren weer ik wel wat deze plant nodig heeft. Koele bescherming..........
De hele zomer in de tuin en voor de vorst naar binnen in een koele ruimte. En dan begint de bloei..........het is zooooooo mooi.

After several years i know what my Sparmannia Africana needs. Summers in the garden and before frost sets in, a cool room to rest!

The journey

The Journey
by Mary Oliver

One day you finally knew
what you had to do, and began,
though the voices around you
kept shouting
their bad advice-
though the whole house
began to tremble
and you felt the old tug
at your ankles.
"Mend my life!"
each voice cried.
But you didn't stop.
You knew what you had to do,
though the wind pried
with its stiff fingers
at the very foundations, though their melancholy
was terrible.
It was already late
enough, and a wild night,
and the road full of fallen branches and stones.
but little by little,
as you left their voices behind,
the stars began to burn
through the sheets of clouds,
and there was a new voice
which you slowly
recognized as your own,
that kept you company
as you strode deeper and deeper
into the world,
determined to do
the only thing you could do-
determined to save
the only life you could save.